Remagen en Koblenz – Battlefieldtour
Een verslag van ons lid Hans Rombouts.
Op 11 en 12 April van dit jaar zijn wij met “History on Site” (historische reizen) naar Remagen en Koblenz geweest.
Hoewel de originele brug verdwenen is, valt er toch nog wel wat te zien van de beroemde Ludendorff-brug.
De oprit op de westelijke oever is nog grotendeels intact, vanuit het voorste stuk heb je uitzicht over de rest. Aan de overzijde is de opening van de spoortunnel zichtbaar, deze is nu in gebruik als champignonkwekerij.
Op beide oevers zijn de torens nog aanwezig die destijds de toegang vormden naar de eigenlijke brug.
In de torens op de west-oever bevindt zich het documentatiecentrum annex museum.
Honderden foto’s, maquettes en voorwerpen tonen de geschiedenis van de brug.
De brug schreef in 1945 wereldgeschiedenis, bij hun opmars over de grote rivieren in Duitsland werden de geallieerden steeds weer geconfronteerd met opgeblazen bruggen over Rijn, Moezel en Ruwer.
Dit verhinderde een snelle doorstoot naar het hart van het derde rijk.
Groot was dan ook de verassing toen op 7 Maart de Amerikanen een intacte brug aantroffen.
Hoe kon het zijn dat de Wehrmacht er niet in geslaagd was om ook deze vitale brug te vernielen?
Een van de belangrijkste oorzaken is wel het feit dat de springladingen onder de brug van inferieure kwaliteit waren. Helemaal ongeschonden was de brug na de poging om haar op te blazen niet, maar het brugdek was, met aanpassingen, nog goed te gebruiken.
Het door een explosie veroorzaakte gat in de oprit aan de westelijke kant was snel gedicht en met de inspanningen van de Amerikaanse Genie kon de brug al snel in gebruik worden genomen.
Toen de brug uiteindelijk op 17 maart instortte, waren er al duizenden manschappen en voertuigen naar de andere oever gebracht. Uiteraard hadden de Amerikanen reeds voor deze datum 2 drijvende pontonbruggen geraliseerd, hierdoor kon de stroom geallieerde militairen door blijven gaan.
Op de buitenzijde van de torens zijn een aantal gedenkplaten aangebracht van o.a. de Amerikaanse 9de , 78ste en 99ste infanterie divisie.
Minder bekend is het feit dat zich in de nabijheid van de brug, krijgsgevangenenkamp “Goldene Meile” bevond. Door de erbarmelijke omstandigheden zijn er veel van de gevangenen gestorven. Bij Bad Bodendorf liggen 1213 van hen begraven. Nu bevindt zich op het terrein van dit kamp een camping met dezelfde naam. Slechts een monument herinnert aan het kamp.
Bij ons bezoek aan de begraafplaats viel ons de leeftijd op van hen die hier hun laatste rustplaats vonden, de jongsten in de dertig en veel van hen nog ouder.
Waarschijnlijk leden van Hitler’s laatste poging tot verdediging van het Reich d.m.v Volksturm.
KOBLENZ:
Deze historische stad op de punt van Rijn en Moezel heeft veel te lijden gehad van de bombardementen in WO 2. Ook het grote standbeeld op de “Deutsche Eck” werd zwaar getroffen, het zwaar beschadigde beeld is dan ook na de oorlog verwijderd. Pas in 1993 werd er een nieuw beeld geplaatst.
Ons doel, de Wehrtechnische Sammlung van de Bundeswehr, was beslist de moeite waard.
Dit is een museum voor militaire technologie. Het WTS dient nog steeds als opleidingsinstituut voor militairen, maar is voor publiek toegangkelijk. De verzameling bestaat o.a. uit een groot aantal tanks, voertuigen, geschut, vliegtuigen etc.
Veel van het tentoongestelde materiaal is (deels) opengewerkt.
Naast de vele grote stukken geschut, vliegtuigen, voertuigen en tanks, zijn er ook allerlei andere zaken te zien die bij het Duitse leger gebruikt zijn.
Naast de grote hallen vindt men verdeeld over vier verdiepingen,kleinere voorwerpen, zoals radioapparatuur, uniformen, pistolen, geweren, mortieren en nog veel meer.
Een bezoek dat meer dan de moeite waard is!!
Informatie over het WTS kunt u vinden op: http://www.vffwts.de/de/ueberdiewts.html
De website van het bezoekerscentrum van de brug: www.bruecke-remagen.de/
Meer weten over de reizen van History-on-Site ? zie www.historyonsite.nl.
Hans Rombouts
Battlefield Tourguide
Ruim honderdduizend joden zijn uit Nederland weggevoerd naar de Duitse vernietigingskampen in Polen. Ze werden vermoord in gaskamers, of stierven door ziektes, mishandeling, uitputting door zware arbeid of tijdens transporten. Jarenlang waren van die mensen alleen een paar summiere gegevens bekend: hun naam, waar en wanneer ze waren geboren en waar en wanneer ze waren gestorven. De afgelopen jaren is dat ingrijpend veranderd.
