Terugblik 617, Made in Krimpen aan den IJssel, Postzegels Vrijwilligerslegioen en de Joodse bevrijder van Auschwitz

De wereld is een dorp geworden, zei mijn vader altijd. Het waren wijze woorden, alles hangt met alles samen en tussen de meest onverwachte steden loopt een verbindingslijn. Ik dacht aan de woorden van mijn vader toen ik het eerste artikellas. Daar komt Krimpen aan den IJssel in voor. Het is een kalm stadje, waarin het leven, na de metropool Rotterdam verlaten te hebben, het even wat rustiger aan doet. Wie zou denken dat er een directe historische lijn loopt tussen dit stadje en het verre Leningrad? De auteur heeft het allemaal onderzocht en het resultaat van zijn research staat in deze Terugblik. Het is een fascinerend artikel geworden, fijn opgeschreven en, zoals we van hem gewend zijn, aantrekkelijk geïllustreerd. Leest u het eens in Uw tuin of op Uw balkon, met een lekker kopje koffie erbij. Neemt U er vooral de tijd voor, het is echt een bijzondere productie.

Dat geldt ook voor het verhaal over een omstreden uitgifte van postzegels. Het ging om frankeerzegels met toeslag voor het zogeheten Nederlandsch Vrijwilligerslegioen. Zoals altijd, is de zaak diep onderzocht. Ook dit artikel verdient, vind ik persoonlijk, een kopje koffie in de tuin of op het balkon.

De absolute parel van deze Terugblik is een klein artikel over de man die de bevrijding van Auschwitz leidde, Anatoliy Shapiro. Deze officier van het Rode Leger was van Joodse afkomst. Weinig mensen weten dat en de auteur geeft een wat wrange reden voor deze onbekendheid: Shapiro diende in het verkeerde leger. Hoe moeilijk te geloven het nu ook klinkt, na 1945 kwam de aandacht van veel regeringen te liggen bij de Koude Oorlog, het kat-en-muisspel tussen Washington en Moskou, dat tientallen jaren duurde. Vergeten waren de grote offers die door de Sovjet-Unie en het Rode Leger waren gebracht, Shapiro (en met hem vele anderen!) werden langzaam maar zeker naar de kelder van de geschiedenis verdreven, ver weg van
de spotlight die ze verdienden. Het artikel laat mooi zien dat het verleden nooit ‘af’ is en als een soort objectieve realiteit wacht op ons om bestudeerd te worden. Het verleden ‘wijzigt’ al naar gelang onze bril verandert.