Opeens besefte ik vorige maand de waarde van herdenken. Zoals U nog weet, was het toen twintig jaar geleden dat de gruwelijke aanslagen op het World Trade Centre werden gepleegd.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik, twintig jaar geleden, dagen voor de televisie zat geplakt. Dit vergeet ik nooit meer, dacht ik, de beelden van de vliegtuigen die zich in de gebouwen boorden, zullen voor altijd op mijn netvlies staan. Dat liep anders, zoals het altijd anders loopt in het leven. Ik had het altijd druk, moest dit, dat en nog eens wat, en langzaam maar zeker verdwenen die gruwelijke beelden van mijn netvlies.
Psychologen zouden misschien nu zeggen dat dàt de helende kracht van de tijd is en dat niemand 24 uur per dag met zulke beelden kan leven. Dat moge zo zijn, maar ik was blij dat ik vorige maand een heel weekend naar herdenkingsdocumentaires van die aanslagen in 2001 heb gekeken. De beelden van de mensen die van de gebouwen sprongen, de zwarte rook, de mensen die vertelden hoe ze hun geliefden misten die om het leven waren gekomen – het raakte me allemaal diep. Ik besefte de waarde van herdenken. De wereldgeschiedenis kunnen we niet veranderen, maar we kunnen wel af en toe stilstaan bij de mensen die het slachtoffer werden van die geschiedenis. Het is een vorm van respect, zo denk ik vaak, om even stil te staan bij hun leven en hen zo te eren. Voor mij is juist die mogelijkheid tot herdenken die ons blad, Terugblik, zo waardevol maakt – de doden komen even weer tot leven en vertellen hun verhaal. En zo blijft dat verhaal voor eeuwig bewaard.
In deze Terugblik kunt u het tweede gedeelte van de reeks over de familie Dogger lezen. Ook dit artikel is weer bijzonder en sluit precies aan bij wat ik hierboven schreef over de waarde van herdenken. Als U het artikel goed leest en er echt de tijd voor neemt, dan komen de hoofdpersonen tot leven en maken even deel uit van Uw leven. Dat resultaat bereikt de auteur door uiterst nauwgezet zijn verhaal te vertellen, compleet met data. Zo lezen wij de data waarop Gerrit Dogger bij de kamparts in kamp Amersfoort is geweest.
De auteur is een bescheiden man maar ik kan U garanderen dat er een uitgebreid onderzoek aan zijn artikelen vooraf gaat. En data controleren in archieven, zo is mijn ervaring, is geen sinecure! Het artikel maakt natuurlijk ook veel indruk door de vele afbeeldingen die de tekst volledig ondersteunen – het verhoogt het, om het zo maar te zeggen, realiteitsgehalte van het stuk en maakt dat de lezer zich gemakkelijker met de hoofdpersonen kan identificeren.
We zien hoe het leven van de Doggers zich ontvouwde en herdenken hen op deze manier, alleen maar door dit artikel te lezen. En dat is het doel van onze vereniging en van de Terugblik.
